Dijk en Waard vol liefde: 11 echtparen vieren huwelijksjubileum
Elf diamanten echtparen hadden vrijdag 27 september weer en wind getrotseerd, om aanwezig te zijn bij de derde editie van Dijk en Waard vol liefde! In theater Cool was een gezellig samenzijn waar met elkaar werd genoten van een hapje en een drankje, een warm woord van burgemeester Maarten Poorter, een mooie bos bloemen en van elkaars verhalen.
Wij hebben de verhalen van hun liefde opgetekend - hoe hou je het zestig jaar leuk met elkaar? Ook de burgemeester Maarten Poorter vindt dit best een hele prestatie. “Wat ik bij u hoor is het vooral geven en nemen en de ander in zijn waarde laten. Toch ben ik benieuwd wat uw geheim is.” Daarop ging hij de tafels langs waaraan de echtparen zaten, samen met hun jubilerende ‘collega’s’.
Echtpaar Overtoom – Buter
Het echtpaar Overtoom – Buter, van de Donkereweg in Heerhugowaard, vindt samen leuke dingen doen heel belangrijk. “Zo hebben we veertig jaar lang elke week samen baantjes gezwommen. Ook maakten we graag muziek met elkaar.” Zo speelde het stel jarenlang bij de Diatonica’s, de bekende showgroep uit De Noord die veel en vaak optraden, door het hele land. “Mooie tijden waren dat”, memoreert meneer Overtoom (88). “Ik mocht daarnaast ook graag zingen. Zo ben ik best trots op mijn bijdrage aan het duet uit de Parelvissers in de St Jan de Doper in Zuid-Scharwoude. “ Mevrouw (82) kijkt trots naar haar man: “Maar dat is wel even geleden hoor. Muziek maken doen we niet meer, en zwemmen ook niet. Dat hield in de coronatijd allemaal op. Wandelen doen we wel graag samen. We wonen prachtig landelijk, met aan alle kanten vrij uitzicht. Als we meer reuring willen gaan we graag bij onze kinderen op bezoek.” De ene zoon woont in Egmond en de andere in het centrum van Den-Haag. “Maar we zijn toch het gelukkigst als we dan weer fijn thuiskomen in De Noord!”
Echtpaar Nuyens – den Uyl
Het echtpaar Nuyens – den Uyl komt ook uit Heerhugowaard, maar is wel wat jaartjes weggeweest. “Na mijn pensionering vertrokken we naar Duitsland”, vertelt meneer (82), “omdat je daar voor weinig geld heel ruim kunt wonen. We woonden net over de grens. Of we onze kinderen en kleinkinderen niet misten? Nee joh, als die langskwamen bleven ze meteen voor een paar dagen. Dan was het extra gezellig.” Het echtpaar komt oorspronkelijk uit Santpoort. “Later kwamen we erachter dat onze ouders daar buren waren, dat is toch toevallig! Wij waren toen nog niet geboren, maar ons lot lag al vast.” Mevrouw is familie van Joop den Uyl. Dat vond meneer ook wel aantrekkelijk aan haar. “Ik wilde daar graag meer over weten. In die tijd was Joop den Uyl nog heel erg bekend.” Mevrouw moet er een beetje om lachen. Ze vond het wel leuk dat ie er werk van maakte om haar te versieren. “Nog tijdens onze verlovingsperiode raakte ik zwanger, dus we moesten snel trouwen. Dat was zo in die tijd. Zeker in ons geval want ik kwam uit een gereformeerd nest en zijn ouders waren streng katholiek.” Meneer vult met een knipoog aan: “Tja, het was de tijd van make love not war hè. Je houdt de natuur niet tegen!” Meneer studeerde in Amsterdam en mevrouw werkte bij een platenmaatschappij, veel geld hadden ze nog niet. We woonden eerst bij mijn moeder in. In 1967 gingen we in Heerhugowaard wonen en stichtten we ons gezin.” Sinds zeven jaar wonen ze daar weer en genieten samen met de kinderen en drie kleinkinderen van het leven.
Echtpaar Aalderink- van der Vliet
Ook het echtpaar Aalderink- van der Vliet is als echtpaar in Heerhugowaard begonnen maar daarna een flinke tijd weggeweest. Zij vonden hun droomstek in Groningen. “Wij hadden tien honden en dat werd in onze eensgezinswoning een beetje druk”, lacht mevrouw (78). “Ik fokte honden van het ras Welsh Terriër. Prachtige beesten maar je moet er gewoon de ruimte voor hebben. Dat vonden we op het Groningse platteland en het aantal honden werd flink uitgebreid.” Meneer (85) vult aan: “Onze dierenarts destijds waarschuwde ons: dat wordt niks daar in het Noorden. Maar we hebben er juist heel fijn gewoond en veel vrienden gemaakt.” Mevrouw sloot zich zelfs aan bij de lokale Plattelandsvrouwen en ook door het bezoeken van hondententoonstellingen kwamen ze veel in contact met andere mensen. “Maar het liefst doen we alles samen hoor. Ook opstaan en naar bed gaan. We staan elke morgen en avond samen te tandenpoetsen”, lacht ze. “Maar qua muzieksmaak verschillen we wel heel erg”, vult meneer aan. Mevrouw vertelt enthousiast: “Ja dat klopt! Ik hou heel erg van Rob de Nijs en sloeg vroeger geen optreden van hem over, ik reisde hem het hele land achterna. Tegenwoordig ga ik nog steeds graag naar concerten van Di-Rect, Jett Rebel en Racoon.” Daarvoor moet je meneer niet bellen: “Ik heb een seizoenskaart voor AZ, daar ga ik samen met mijn schoonzoon naartoe. Dat is mij spannend genoeg!”
Echtpaar Strooper-Kunst
Het echtpaar Strooper-Kunst werd verliefd op de dansvloer, zoals dat vaker gebeurde zestig jaar geleden. Mevrouw (82) vertelt: “Zodra de muziek begon werden de colbertjes dichtgeknoopt en was het voor ons meisjes afwachten door wie je werd gevraagd. Zo ontstonden heel wat liefdeskoppeltjes.” Meneer (83) had haar wel al eerder gezien, op een verjaardag, maar de vonk sloeg over op de dansvloer. Waar ze graag mochten schuifelen: lekker dichtbij elkaar dansen op dezelfde plek. “Ik vind haar nog steeds één bonk heerlijkheid”, glimt hij van oor tot oor wanneer meneer over zijn bruid praat. “Ze is lief, mooi, is intelligent en heeft humor. “ Mevrouw verblikt of verbloost niet van deze liefdesverklaring. “Hij is heel complimenteus, hij vertelt me regelmatig hoe blij hij met me is.” De andere heren aan dezelfde tafel knikken en zijn onder de indruk; straks ook maar even wat liefs zeggen tegen hun vrouw. In het huishouden heeft ze niet bijzonder veel aan haar man, dat is meer haar ding. Alhoewel hij wel altijd zorgt dat de aardappels geschild klaarstaan. Zeker als zij haar wekelijkse vriendinnenmiddag heeft. Samen mogen ze graag fietsen, waarbij het opsteken een belangrijk onderdeel is. Hun huwelijksfeest hebben ze twee keer gevierd; met en zonder kinderen. “Het feest was in Oterleek bij Bianca, ken je die locatie niet?”, vraagt mevrouw. “ Met de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen gingen ze naar Ballorig. “Dat was een belevenis op zich”, vertelt meneer lachend. “Van Bianca naar de ballenbak.”
Echtpaar Te Boekhorst -Kapitein
Het echtpaar Te Boekhorst -Kapitein vierde twee kleine feestjes ter ere van hun zestigjarig jubileum. Het ene feestje was met voormalig buurkinderen bij Plein 8, het andere met de bonuskinderen van hun dochter in restaurant Marktzicht. “Het zijn bonuskinderen omdat het de kinderen zijn van de vriendin van onze dochter, Ilse die op negentienjarige leeftijd is overleden aan taaislijmziekte”, legt meneer (84) uit. “Met haar vriendin, en met de kinderen die zij later kreeg zijn we nog steeds
close. Dat is heel fijn”, vult mevrouw (81) aan. De ziekte en het overlijden van hun enige dochter heeft hun leven gekenmerkt, maar het heeft ze ook sterker gemaakt. “We wisten niet beter, dat was ons leven”, vertelt meneer. “Als baby kreeg ze de levensverwachting van 12 jaar oud mee. Dat relativeert alles en je leert genieten van kleine dingen. We zijn wel gewoon blijven leven, dingen blijven doen.” Doordat beiden drager bleken te zijn van het erfelijke gen, hielden ze het bij één kind. “We hadden wel vaak de buurtkinderen over de vloer en hebben altijd contact met ze gehouden. Daarom was het voor ons volstrekt logisch om ons huwelijksjubileum ook met hen te vieren.”
Echtpaar Kalkoven – Esmeijer
Meneer Kalkoven heeft zijn bruid ooit bij de bushalte opgepikt en naar huis gebracht, achterop de scooter. “Zij was misselijk en zag het niet zitten om met de bus te gaan”, legt meneer uit. “Ik heb haar thuisgebracht en de week erna zagen we elkaar meteen weer. En was het aan.” Liefde op het eerste gezicht dus? “Dat kun je wel zeggen”, vertelt mevrouw. “Al wist ik niet wat verliefd zijn was, ik was zo bleu als wat. Ik had een hele strenge vader en mocht amper de deur uit. En als ik weg ging moest ik om elf uur thuis zijn. Toen ik hem had ontmoet viel het iedereen thuis op dat ik zo vrolijk was. Ik had echt dikke vlinders in mijn buik.” Meneer vindt het zichtbaar mooi om te horen. “We komen allebei uit Amsterdam en daar had je het Foresterhuis aan de Sarphatistraat. Het was een dancing waar katholieke jongeren elkaar troffen, dat had je toen nog.” Maar mevrouw was helemaal niet katholiek, dus die werd door een katholieke vriendin binnengeloodst. “Gelukkig maar, anders had ik haar waarschijnlijk nooit ontmoet.” Ze ontmoetten elkaar in december en al vrij snel daarna moest er getrouwd worden want mevrouw was in verwachting geraakt. “Onze ontmoeting was op 2 december, op 6 juli van datzelfde jaar zijn we getrouwd. Onze zoon is op 2 januari geboren. In ruim een jaar tijd hadden we alles voor elkaar. Het ging heel snel maar we hadden het niet anders gewild!”
Echtpaar Zeegers- van As
In het huwelijk van het echtpaar Zeegers- van As draait alles om haar. “Ik heet niet voor niets van As van mijn achternaam”, grapt ze. Zonder gekheid: dit stel is dol op elkaar en hoeft dan ook niet lang na te denken over elkaars pluspunten. “Ze zorgt heel goed voor mij”, zegt meneer tevreden. “Elke dag doet ze weer de boodschappen en ik mag altijd kiezen wat we gaan eten.” Mevrouw knikt, dat klopt wel. “En hij is hartstikke handig: wat zijn ogen zien, dat maken zijn handen.” Zo heeft hij eigenhandig een kaptafel gemaakt voor zijn kleindochter. “Ik kwam uit een armeluisfamilie. Als je iets wilde hebben dan kon je beter zorgen dat je het zelf kon maken want kopen kon je het niet”, verklaart hij zijn talent nuchter. Hun ontmoetingsverhaal is romantisch. “Ik lag in het ziekenhuis met een hersenschudding en mijn buurman op de zaal kreeg ziekenbezoek van een leuke jongedame. Het bleef bij kijken want ik moest zes weken plat liggen. Maar zodra ik beter was, kwam ik haar weer tegen op de dansschool en was het aan. Het moest zo zijn.“ Mevrouw vult aan: “Dansen deden we heel graag samen, we hebben zelfs jarenlang samen aan wedstrijddansen gedaan!” Voor hun huwelijksjubileum kregen ze van de kinderen en kleinkinderen als toepasselijk cadeau toegangskaarten voor het concert van André Rieu in december, helemaal vooraan. “Ze zeiden: Als jullie dan willen walsen, dan kan dat.”
Echtpaar Schotvanger –Duiveman
Het echtpaar Schotvanger- Duiveman heeft een goed leven samen, al wordt het de laatste jaren wel overschaduwd door lichamelijke ongemakken. Meneer (84) heeft reuma en dat valt hem zichtbaar zwaar. “Je wereldje wordt erg klein”, beaamt zijn vrouw (82). “Maar dat kleine wereldje is prima voor ons. Wat we nog samen kunnen doen, dat doen we. Zo lopen we elke dag samen een rondje, we kijken graag televisie of maken een puzzel. Ook komen de twee kinderen en drie kleinkinderen vaak langs en helpen ze ons waar ze kunnen.” Nu ze in Noord-Scharwoude wonen, is dat ideaal want de kinderen wonen ook in Langedijk. Zelf is het echtpaar geboren en getogen in Alkmaar en daar woonden ze het liefste nog als hun huis niet moest worden gesloopt vanwege houtrot. “Maar nu hebben we een mooi appartement op de begane grond, in een mooie buurt met fijne buren.” Op maandag gaan ze naar het sportcafé van sporthal Geestmerambacht voor de spelletjesochtend. “Daar genieten we samen ontzettend van. Vorige week stond de ochtend in het teken van Wereld Alzheimer Dag en deden we spelletjes met mensen die deze ziekte hebben en hun naasten. Dat was heel dankbaar om te doen.” En het relativeerde ook, dat moet meneer ook wel toegeven. In voor- en tegenspoed, het is makkelijk gezegd tijdens de trouwgeloftes, maar dit echtpaar bewijst dat het daar wel op neerkomt. “We mogen niet mopperen. Maar ik doe het wel”, zegt meneer met een lach. Waarop mevrouw berustend afsluit: “We hebben elkaar nog. En dat is toch het allerbelangrijkste.”