Het Heerhugowaardse leven, 50 jaar geleden

Hoe Heerhugowaard er vijftig jaar geleden uitzag, vraag je natuurlijk aan ras Heerhugowaarders Leo en Corrie Groot. Zij zijn er geboren en getogen en waren deze maand bovendien vijftig jaar getrouwd. Het feest was, waar anders, in De Swan.

Dorpse saamhorigheid

Even terug in de tijd: beiden waren onderdeel van een groot gezin, een van de elf kinderen. Dat van Corrie woonde in een grote boerderij aan de Middenweg, Leo woonde in een eengezinswoning op de hoek van de Middenweg en de Laanderweg. “Onze buurt was beter bekend onder de bijnaam de ‘poipies’ (pijpjes), vanwege de rood witte paaltjes die aan weerszijden van de weg stonden. Vlak voor de toegangsweg naar ons huis kon je namelijk linksaf of rechtsaf, maar als het donker was of mistig, of je was er niet bekend, reed men zo rechtdoor de sloot in. Dat is in twee jaar tijd 26 keer gebeurd. Er stond één lantaarnpaal met zo’n lullig peertje erin van 60 watt. Onze hobby was het om die met een luchtbuks net zo lang te bewerken tot het licht uitging. Totdat een slimme medewerker van de gemeente eens goed onderzocht hoe het zat, ons op onze falie gaf en een betere oplossing bedacht.”

Kruimeljeugd

Het tekent een jeugd vol kattenkwaad en buitenspelen. Iets wat het dorpse saamhorigheidsgevoel ten goede kwam volgens Corrie. Leo en Corrie zijn ook van de generatie die gewoon nog mochten drinken vanaf hun dertiende. Alhoewel… “Wij waren katholiek en voor zo ver onze ouders wisten gingen we elke zondag naar de kerk. Maar tegenover de kerk zaten uitgaansgelegenheden als Marléne, Heiligenberg en Bleeker en dat was veel interessanter natuurlijk.” Ook het Anker en de Koffiemolen waren populaire uitgaansgelegenheden. ”Toen de uitsmijters van die etablissementen ons in het oog kregen, werden we eruit geveegd. Ze noemden ons kruimeljeugd. We waren nog klein genoeg om door het wc-raampje te passen, dus we kwamen zo weer binnen!” Leo lacht bij de herinnering. “Zonder gekheid”, vervolgt zijn vrouw, “Onze ouders hadden met al die kinderen natuurlijk weinig aandacht voor ons. Vader werkte en moeder had het druk met de kleintjes en het huishouden. Als je een beetje in het midden zat, dan redde je jezelf. Na schooltijd op de Mariaschool, waar de jongens en meisjes gescheiden van elkaar les kregen, was je vooral veel buiten met de andere buurtkinderen.”

Peren jatten

Leo beaamt: “Peren jatten, verstoppertje, voetballen, de buren irriteren: we verveelden ons nooit. Later gingen we met z’n allen zwemmen op Het Verlaat.” Hoe het met de bloemetjes en de bijtjes zat, ja ook dat zochten ze zelf maar een beetje uit. “Al doende leert men”, zegt Leo droog. Dat kun je wel zeggen, want Corrie bleek, op haar zeventiende, al zeven maanden zwanger toen hun oudste dochter werd geboren. “Ik wist van toeten nog blazen, en had ook helemaal geen controle bij de verloskundige gehad. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en kreeg ik daarna alle steun van onze beide moeders en de hele familie. Ongeplande zwangerschappen kwamen in die tijd veel vaker voor.”

Fijn wonen in Heerhugowaard

Zonder een cent te makken, trouwde het jonge stel in het voormalige gemeentehuis op het Raadhuisplein – op maandag want dat was gratis. De dag erna, op 9 februari was de kerkelijke ceremonie in de Dionysiuskerk aan de Middenweg met daarna een ingetogen feestje in het buurthuis achter het kerkje op de Stationsweg. Ons eerste huisje was een zomerhuisje aan de Frik, daarna was het een klein huisje op Het Verlaat achter de benzinepomp, en voordat we in 1988 onze huidige stek aan de Bilderdijkstraat kochten woonden we nog in de Berkenlaan. De Bilderdijkstraat is een hele fijne straat waar we niet weggaan als het niet hoeft. Het is hier echt ons kent ons, de gemeenschapszin is groot. Alle faciliteiten zijn op loopafstand en we doen zoveel mogelijk inkopen bij de lokale bakker, slager en bloemenwinkel.”

Trots op onze gemeente

Ondanks het hoge tempo, vinden ze de veranderingen in Dijk en Waard prima. Mits het goed gedaan wordt en er rekening wordt gehouden met parkeren, groen en faciliteiten als scholen. “Toen wij kind waren was er niks. Het was eigenlijk één lange Middenweg met aan weerskanten huizen en winkeltjes. Er waren wel zeven kruideniers, diverse bakkers en groenteboertjes. Die ook nog huis aan huis kwamen met hun waar. Toen ik de singel Angie van de Rolling Stones wilde kopen moest ik helemaal op de fiets naar Schagen. Om er daar achter te komen dat ie was uitverkocht”, memoreert Leo. “Dus kocht ik maar de hele elpee.”

Hoogbouw is nodig

“Heerhugowaard groeit hard, dat deed het al toen wij nog jong waren. Wij snappen heel goed dat er hoogbouw nodig is om voor iedereen een plekje te creëren. Maar het mag allemaal wel wat betaalbaarder”, stelt Corrie. “Aan de andere kant: wij moesten ook werken om dingen te betalen hè. Nu denk ik weleens: je moet ergens beginnen en niet alles meteen willen hebben...”

De toekomst ziet dit echtpaar sowieso positief tegemoet. “Dijk en Waard is een hele fijne plek om te wonen en om je kinderen en kleinkinderen er te zien opgroeien. Wel vind ik dat we trotser mogen zijn op onze gemeente. Als je ziet wat we allemaal hebben qua voorzieningen, waaronder een prachtig mooi winkelcentrum, volop sportfaciliteiten, uitgaansgelegenheden, restaurants, een bioscoop en theater: we hebben eigenlijk niks te klagen.”